ရုိးသားမွဳ

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရုိးသားမွဳေတြကုိ အခုေတာ့ျပန္လည္မရႏုိင္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကအေရာင္ဆုိးလုိက္တာပဲလားကြ်န္ေတာ္ကပဲအေရာင္စြန္းသြားသလားေတာ့မသိဘူးဗ်ာ။မွတ္မိပါေသးတယ္အဲဒီေန့ေလးကိုအခုခ်ိန္ထိ။ ကြ်န္ေတာ္ေလးတန္းႏွစ္ တုန္းကေပါ့ဗ်ာ။  မုန္စားနားျပီးလို့   ဆရာမကမုန့္သြား၀ယ္ခုိင္းလုိ့သူငယ္ခ်စ္တစ္ေယာက္နဲ့အတူ မုန့္သြား၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း ကေငြေၾကးတန္ဖိုးအခုခ်ိန္ထိေတာ့မက်ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။တန္ဖုိးရွိေသးတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ့ အျပန္မွာ ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ေကာက္ရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ့ဆရာမကိုသြားအပ္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ ဆရာမဆီကို လာခဲ့တယ္။ ေဘးနားက  သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ သြားမအပ္နဲ့ေပါ့။ မုန့္၀ယ္စားလုိ့ရတယ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း အတင္းဆြဲထားတယ္။      ဒါနဲ့ကြ်န္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္း နားကေန ဆရာမဆီကိုအတင္း ေျပးသြားခ့ဲတယ္။      ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ပုိက္ဆံေကာက္ရတယ္ဆုိတာေပ့ါ။ အဲဒါနဲ့ဆရာမကုိ အပ္လုိက္တယ္။       မၾကာပါဘူး သုံးတန္းကေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပိုက္ဆံေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားလာပါေလေရာ။     အဲဒါနဲ့ဆရာမကေသခ်ာစီစစ္တယ္။ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။   အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကလည္းကြ်န္ေတာ္လိုမ်ိဳး     ျပည့္စုံတဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုပိုင္ရွင္ကုိျပန္ေပးလုိက္ရတာေလ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းကိုေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွဳကလည္း ဘာနဲ့မွ မတူဘူးဗ်ာ။အဲလိုကေလးဘ၀က ရုိးသားမွဳေလးေတြကေလ အခုခ်ိန္မွာ မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ တကယ့္ေကာင္းတဲ့ အက်င့္စရုိက္ေလးေတြေပါ့။ ဒါေပ့မယ္ အဲဒီအက်င့္ေလးေတြ ၾကီးတဲ့အခါမွာဆက္လက္ျပီးထိန္းထားမႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ကေလးဘ၀ဆုိတာအရမ္း ျဖဴစင္တာပဲေနာ္။ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘာလုိ့အဲလုိစိတ္ေတြမထားႏုိင္ေတာ့တာလဲဆုိရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြက လူကိုအႏိုင္ယူသြားခဲ့တယ္ေလ။ အခုခ်ိန္မွာေကာက္ရၾကည့္ပါလား ။ ကိုယ့္အိတ္ထဲပဲေရာက္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ။ ငယ္ငယ္ကေလာက္မရုိးသားေတာင္မွ  ရုိးသားမွဳရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရပါအုံးမည္။